Ο Τίμιος Σταυρός…
«…Ένας ενάρετος νέος, ονόματι Κόντος, με
καταγωγή το Τροβάτο Αγράφων, υπηρετεί εις την Θεσσαλονίκη στις τάξεις του
Ελληνικού Στρατού. Πράος, ευσεβής, ενάρετος και καλοκάγαθος ως ήτο, κέρδισε την
αγάπη, το θαυμασμό και την εμπιστοσύνη του αξιωματικού του, ο οποίος επιθυμεί
να ανταμείψει το νέο για τα χαρίσματα του αυτά. Σαν ηλιαχτίδα πέρασε από
μπροστά του η ιδέα και είπε: «Σπίτι μου έχω ένα Σταυρό που έχει Τίμιο ξύλο
(κομμάτι από το Σταυρό που Σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός). Εγώ και η γυναίκα μου
μεγαλώνουμε. Να ο νέος που θα εμπιστευθώ αυτό το ανεκτίμητης αξίας κειμήλιο».
Έτσι κι έγινε. Φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη ο Κόντος φέρνει μαζί του στο
Τροβάτο τον Τίμιο Σταυρό. Η γυναίκα του αξιωματικού μετάνιωσε γι αυτή τους την
απόφαση και ζήτησε από τον άνδρα της να της φέρει πίσω το Σταυρό. Ω του
θαύματος, το βράδυ εκείνο, βλέπει στον ύπνο της φρικιαστικό όνειρο και την
επομένη του λέει « Άνδρα μου μην κάνεις καμία ενέργεια να γυρίσει ο Σταυρός σε
μας. Πρέπει να μείνει στο Τροβάτο».
Ο Κόντος έχει το Σταυρό στην κατοχή του και τον φυλάει στο σπίτι του. Με την μεγάλη πίστη που τον κατέχει και το Σταυρό μέσα σ’ έναν τρουβά και τον τρουβά στον ώμο, με τα πόδια κάνει περιοδείες και φθάνει μέχρι την Αιτωλοακαρνανία. Στο πέρασμά του γίνονται πολλά θαύματα. Οι Χριστιανοί τότε είχαν μεγάλη πίστη και ευλάβεια για τον Τίμιο Σταυρό. Από στόμα σε στόμα, κι από γενιά σε γενιά οι Αιτωλοακαρνάνες πηγαίνουν ευλαβώς ακόμα και σήμερα την ημέρα της εορτής του (14 Σεπτεμβρίου) στο Τροβάτο. Σημειωτέον ότι οι συμπατριώτες τον αποκαλούσαν καλόγερο (Καλογεράκης) για το ενάρετο του βίου του και την αφοσίωσή του στον Τίμιο Σταυρό. Ο τρουβάς του Κόντου εκτός από το Σταυρό έχει και τα τάματα των πιστών που ήταν συνήθως ασημικά.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν ληστές οι οποίοι έμαθαν την ύπαρξη του Σταυρού και πήγαν στο σπίτι του Κόντου. «Καλόγερε! Πάρε το Σταυρό, με τα ασήμια του και ακολούθησέ μας». Τι να κάνει ο καλόγερος! Με τον τρουβά στον ώμο, φοβισμένος αλλά με βαθιά πίστη τους ακολουθεί. Νύχτωσαν στην περιοχή Φτερούσι. Ο καλόγερος λαγοκοιμότανε και παράλληλα προσευχότανε να κάνει ο Σταυρός το θαύμα του. Ω του θαύματος! Το πρωί πάει ο ληστής να σηκώσει το τρουβά. Ήταν αδύνατον! Ο τρουβάς ασήκωτος κι όπως έστρεψε το κεφάλι του δεξιά έτσι κι έμεινε! Ο ληστής μετανόησε, πίστεψε στη δύναμη του Σταυρού και είπε στον καλόγερο να γυρίσει με το Σταυρό του στο Τροβάτο. Σε κάθε ευκαιρία ο αείμνηστος παπά-Γώγος Νταλλής (ο προπάππους μου) θύμιζε στους χωριανούς του αυτό το θαύμα. Τα χρόνια περνούν και ο καλόγερος με το Σταυρό έχουν γίνει ένα. Ο αείμνηστος παπά-Γιάννης Νταλλής (ο δισπροπάππους μου) είπε στον καλόγερο ότι καλόν θα είναι ο Σταυρός να μην παραμένει στο σπίτι του αλλά να αφιερωθεί στην Εκκλησία. Έτσι κι έγινε. Ο Σταυρός αφιερώνεται στην εκκλησία (Γέννησις του Χριστού). Όταν η εκκλησία επρόκειτο να πέσει και τελικά έπεσε πήραν τον Τίμιο Σταυρό και τον πήγαν στον Άγιο Δημήτριο που είναι και η Μητρόπολις του Τροβάτου. Σήμερα δια λόγους ασφαλείας δεν έχει μόνιμη θέση. Ο Τίμιος Σταυρός είναι στο Τροβάτο 260 χρόνια περίπου.
Ο παπά Πέτρος Νταλλής (πρωτοξάδελφος της γιαγιάς μου της Χρυσούλας) θυμάται και διηγείται:
«Ήταν παιδί μου κάποτε ένας χωριανός μας που δεν είχε σώας τας φρένας. Εγώ τότε ήμουν διάκος. Ήρθε η μάνα του και με παρακάλεσε να τον κοινωνήσω. Προσευχόμενος και με το Άξιο δισκοπότηρο στο χέρι ξεκίνησα για το χρέος μου. Είδα ότι δεν ήταν σε θέση να κοινωνήσει. Έφυγα, πήγα στην εκκλησία, κατέλυσα τη Θεία Κοινωνία και άφησα το δισκοπότηρο στην Αγία Τράπεζα. Προσευχήθηκα και γύρισα στο σπίτι πολύ στενοχωρημένος. Ο αείμνηστος πατήρ μου διέγνωσε από μακριά τη στεναχώρια μου. «Δεν κατάφερες να τον κοινωνήσεις»; μου είπε. «Μη στεναχωριέσαι υπάρχει και η ανωτέρα δύναμη που έχουμε με τη βοήθεια του Θεού στα χέρια μας. Είναι ο Τίμιος Σταυρός». Πράγματι πήγε ο παπά-Γώγος (ο πατέρας του παπα- Πέτρου) στον ασθενή που ήταν σε έξαλλη κατάσταση και με ψυχραιμία διάβασε τις ευχές, τον σταύρωσε με τον Τίμιο Σταυρό και κατάφερε να τον κοινωνήσει. Γύρισε στην εκκλησία ευχαριστώντας το Θεό γι αυτή του την ολοφάνερη μεσολάβηση. Την επομένη το πρωί ο ασθενής λέει στη μητέρα του. «Που πήγε εκείνος ο παπάς»; Χαρούμενη η μάνα έτρεξε στο παπαδέικο το σπίτι και είπε τα καθέκαστα (συμβάντα). Έτρεξε και πάλι ο παπά-Γώγος με τον Τίμιο Σταυρό στον τρουβά του. Άρχισε να διαβάζει τον ασθενή που ήταν ήρεμος πια, και βλέπει συγκινημένος το χθεσινό αγρίμι να έρχεται ήρεμο σήμερα προς το μέρος του κάνοντας το σταυρό του και να κάνει μετάνοιες και να ασπάζεται τον Τίμιο Σταυρό. Από τότε ήταν υγιείς σ’ όλη του τη ζωή έως το θάνατό του από άλλη αιτία.
«Θα ήμουν περίπου 16 χρονών» συνεχίζει
«Ο μπαρμπα- Βασίλης (αδελφός του παπα-Γώγου) είχε ένα κτήμα στην περιοχή Απδούλα (Απηδιά). Το κτήμα ήταν σπαρμένο και η καλλιέργεια ήταν στο φόρτε της. Έρχεται ο μπαρμπα- Βασίλης στο σπίτι μας πολύ στεναχωρημένος. Τι έπαθες Βασίλη; λέει αμέσως ο αείμνηστος πατήρ μου. Τι να έχω παπά-Γώγο μου. Καταστράφηκα. Σ’ εκείνο το χωράφι στην Απδούλα, έπεσε τέτοια ακρίδα που δεν πρόκειται να «μάσω» τίποτα. Ο παπά-Γώγος απευθύνθηκε σε μένα. Πάρε Πέτρο τα κλειδιά της εκκλησίας και φέρε τον τρουβά. Έτρεξα, πήρα τον τρουβά πήγα κοντά στα δύο αδέλφια και αμίλητοι, γιατί ξέραμε ότι ο παπά-Γώγος καθ’ οδόν προσευχόταν, φτάσαμε στην Απδούλα. Εκεί δίπλα στα εκατομμύρια των ακρίδων, διαβάσαμε ευχές, κάναμε αγιασμό με τον Τίμιο Σταυρό και αμέσως μόλις τελειώσαμε ένα τεράστιο σύννεφο από ακρίδες κατευθύνθηκε πάνω από τα κεφάλια μας και εξαφανίστηκε προς το ποτάμι. Το θαύμα έγινε!
Τελειώνοντας ο παπά-Πέτρος είπε.
"Δεν υπήρχε παιδί μου ασθενής να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού μέσω του Τιμίου Σταυρού και να μην βοηθηθεί. Να επικαλείσθε τη βοήθεια του Θεού και να ξέρετε ότι θα είναι δίπλα σας."
Ο Κόντος έχει το Σταυρό στην κατοχή του και τον φυλάει στο σπίτι του. Με την μεγάλη πίστη που τον κατέχει και το Σταυρό μέσα σ’ έναν τρουβά και τον τρουβά στον ώμο, με τα πόδια κάνει περιοδείες και φθάνει μέχρι την Αιτωλοακαρνανία. Στο πέρασμά του γίνονται πολλά θαύματα. Οι Χριστιανοί τότε είχαν μεγάλη πίστη και ευλάβεια για τον Τίμιο Σταυρό. Από στόμα σε στόμα, κι από γενιά σε γενιά οι Αιτωλοακαρνάνες πηγαίνουν ευλαβώς ακόμα και σήμερα την ημέρα της εορτής του (14 Σεπτεμβρίου) στο Τροβάτο. Σημειωτέον ότι οι συμπατριώτες τον αποκαλούσαν καλόγερο (Καλογεράκης) για το ενάρετο του βίου του και την αφοσίωσή του στον Τίμιο Σταυρό. Ο τρουβάς του Κόντου εκτός από το Σταυρό έχει και τα τάματα των πιστών που ήταν συνήθως ασημικά.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν ληστές οι οποίοι έμαθαν την ύπαρξη του Σταυρού και πήγαν στο σπίτι του Κόντου. «Καλόγερε! Πάρε το Σταυρό, με τα ασήμια του και ακολούθησέ μας». Τι να κάνει ο καλόγερος! Με τον τρουβά στον ώμο, φοβισμένος αλλά με βαθιά πίστη τους ακολουθεί. Νύχτωσαν στην περιοχή Φτερούσι. Ο καλόγερος λαγοκοιμότανε και παράλληλα προσευχότανε να κάνει ο Σταυρός το θαύμα του. Ω του θαύματος! Το πρωί πάει ο ληστής να σηκώσει το τρουβά. Ήταν αδύνατον! Ο τρουβάς ασήκωτος κι όπως έστρεψε το κεφάλι του δεξιά έτσι κι έμεινε! Ο ληστής μετανόησε, πίστεψε στη δύναμη του Σταυρού και είπε στον καλόγερο να γυρίσει με το Σταυρό του στο Τροβάτο. Σε κάθε ευκαιρία ο αείμνηστος παπά-Γώγος Νταλλής (ο προπάππους μου) θύμιζε στους χωριανούς του αυτό το θαύμα. Τα χρόνια περνούν και ο καλόγερος με το Σταυρό έχουν γίνει ένα. Ο αείμνηστος παπά-Γιάννης Νταλλής (ο δισπροπάππους μου) είπε στον καλόγερο ότι καλόν θα είναι ο Σταυρός να μην παραμένει στο σπίτι του αλλά να αφιερωθεί στην Εκκλησία. Έτσι κι έγινε. Ο Σταυρός αφιερώνεται στην εκκλησία (Γέννησις του Χριστού). Όταν η εκκλησία επρόκειτο να πέσει και τελικά έπεσε πήραν τον Τίμιο Σταυρό και τον πήγαν στον Άγιο Δημήτριο που είναι και η Μητρόπολις του Τροβάτου. Σήμερα δια λόγους ασφαλείας δεν έχει μόνιμη θέση. Ο Τίμιος Σταυρός είναι στο Τροβάτο 260 χρόνια περίπου.
Ο παπά Πέτρος Νταλλής (πρωτοξάδελφος της γιαγιάς μου της Χρυσούλας) θυμάται και διηγείται:
«Ήταν παιδί μου κάποτε ένας χωριανός μας που δεν είχε σώας τας φρένας. Εγώ τότε ήμουν διάκος. Ήρθε η μάνα του και με παρακάλεσε να τον κοινωνήσω. Προσευχόμενος και με το Άξιο δισκοπότηρο στο χέρι ξεκίνησα για το χρέος μου. Είδα ότι δεν ήταν σε θέση να κοινωνήσει. Έφυγα, πήγα στην εκκλησία, κατέλυσα τη Θεία Κοινωνία και άφησα το δισκοπότηρο στην Αγία Τράπεζα. Προσευχήθηκα και γύρισα στο σπίτι πολύ στενοχωρημένος. Ο αείμνηστος πατήρ μου διέγνωσε από μακριά τη στεναχώρια μου. «Δεν κατάφερες να τον κοινωνήσεις»; μου είπε. «Μη στεναχωριέσαι υπάρχει και η ανωτέρα δύναμη που έχουμε με τη βοήθεια του Θεού στα χέρια μας. Είναι ο Τίμιος Σταυρός». Πράγματι πήγε ο παπά-Γώγος (ο πατέρας του παπα- Πέτρου) στον ασθενή που ήταν σε έξαλλη κατάσταση και με ψυχραιμία διάβασε τις ευχές, τον σταύρωσε με τον Τίμιο Σταυρό και κατάφερε να τον κοινωνήσει. Γύρισε στην εκκλησία ευχαριστώντας το Θεό γι αυτή του την ολοφάνερη μεσολάβηση. Την επομένη το πρωί ο ασθενής λέει στη μητέρα του. «Που πήγε εκείνος ο παπάς»; Χαρούμενη η μάνα έτρεξε στο παπαδέικο το σπίτι και είπε τα καθέκαστα (συμβάντα). Έτρεξε και πάλι ο παπά-Γώγος με τον Τίμιο Σταυρό στον τρουβά του. Άρχισε να διαβάζει τον ασθενή που ήταν ήρεμος πια, και βλέπει συγκινημένος το χθεσινό αγρίμι να έρχεται ήρεμο σήμερα προς το μέρος του κάνοντας το σταυρό του και να κάνει μετάνοιες και να ασπάζεται τον Τίμιο Σταυρό. Από τότε ήταν υγιείς σ’ όλη του τη ζωή έως το θάνατό του από άλλη αιτία.
«Θα ήμουν περίπου 16 χρονών» συνεχίζει
«Ο μπαρμπα- Βασίλης (αδελφός του παπα-Γώγου) είχε ένα κτήμα στην περιοχή Απδούλα (Απηδιά). Το κτήμα ήταν σπαρμένο και η καλλιέργεια ήταν στο φόρτε της. Έρχεται ο μπαρμπα- Βασίλης στο σπίτι μας πολύ στεναχωρημένος. Τι έπαθες Βασίλη; λέει αμέσως ο αείμνηστος πατήρ μου. Τι να έχω παπά-Γώγο μου. Καταστράφηκα. Σ’ εκείνο το χωράφι στην Απδούλα, έπεσε τέτοια ακρίδα που δεν πρόκειται να «μάσω» τίποτα. Ο παπά-Γώγος απευθύνθηκε σε μένα. Πάρε Πέτρο τα κλειδιά της εκκλησίας και φέρε τον τρουβά. Έτρεξα, πήρα τον τρουβά πήγα κοντά στα δύο αδέλφια και αμίλητοι, γιατί ξέραμε ότι ο παπά-Γώγος καθ’ οδόν προσευχόταν, φτάσαμε στην Απδούλα. Εκεί δίπλα στα εκατομμύρια των ακρίδων, διαβάσαμε ευχές, κάναμε αγιασμό με τον Τίμιο Σταυρό και αμέσως μόλις τελειώσαμε ένα τεράστιο σύννεφο από ακρίδες κατευθύνθηκε πάνω από τα κεφάλια μας και εξαφανίστηκε προς το ποτάμι. Το θαύμα έγινε!
Τελειώνοντας ο παπά-Πέτρος είπε.
"Δεν υπήρχε παιδί μου ασθενής να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού μέσω του Τιμίου Σταυρού και να μην βοηθηθεί. Να επικαλείσθε τη βοήθεια του Θεού και να ξέρετε ότι θα είναι δίπλα σας."
Η οικογένεια Νταλλή αρχίζοντας από τους
αείμνηστους παπα-Γιάννη και παπα-Γώγο έως τον παπα-Πέτρο πέρα από βαθειά
Χριστιανική Πίστη και ιερατικό ζήλο, είχαν με τη Χάρη του Θεού, ένα μοναδικό
κειμήλιο για την περιοχή και την Ευρυτανία γενικά ολόκληρη
Τ ο ν Τ ί μ ι ο Σ τ α υ ρ ό»
Αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς μου Χρυσούλας
Νταλλή – Τασολάμπρου που έφυγε πολύ νέα, 26 ετών για την άνω Ιερουσαλήμ… Τ ο ν Τ ί μ ι ο Σ τ α υ ρ ό»
