Αλί από κείνους που αγνώμονες και άφρονες πορεύονται...

 Στα profile μου στο facebook, στις προσωπικές μου σελίδες και ομάδες, στο κανάλι μου στο youtube, στις ιστοσελίδες μου και στα blogs μου μπορώ να ανεβάζω ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΓΟΥΣΤΟ.

Σε όποιον δεν αρέσουν οι φωτογραφίες ας κλείσει τα μάτια, σε όποιον δεν αρέσουν τα ηχητικά ας κλείσει τα αυτιά και κυρίως ας κλείσει το στόμα του ο κάθε φυγόπονος που θέλει να κατακρίνει.

Ο κάθε άνθρωπος που έχω φωτογραφία μαζί του εδώ μέσα είναι ένα αξιόλογο πρόσωπο που γνωρίζω προσωπικά, αλλά κάποιοι απ΄αυτούς έχουν αφήσει ΙΣΤΟΡΙΑ σε τούτον τόπο.

Τον κυρ Γιάννη τον Κάτσιο λοιπόν, που δε χρειάζονται συστάσεις φυσικά κι ούτε προτίθεμαι να τις κάνω εγώ, τον θυμάμαι από παιδούλα ακόμα στη Λεπενού, το χωριό της μητέρας μου όπου συνήθιζα να περνάω τα καλοκαίρια σε πολύ μικρή ηλικία. Τον θυμάμαι καβάλα στ΄ άλογο, ζωσμένος τ΄άρματα με όλο το επιτελείο από κοντά, μαζί με το αδερφό της μαμάς που πολλές φορές τον καμάρωνα καγκελάρη. Είτε πηγαιναν για χορό είτε σε εκδήλωση με το χαμόγελο φαρδύ πλατύ ζωγραφισμένο κάτω από το μουστάκι του, σύμβολο λεβεντιάς κι υπεροχής, εξουσίας και δύναμης. Μου θύμιζε τους Γαλάτες και τους αρχαίους Ελληνες κι όταν αργότερα είχα την τύχη να είμαι μαθήτριά του στα χορευτικά που δίδασκε κατάλαβα πως η μορφή του ήταν όντως ταυτόσημη με αυτή των Αρχαίων Ελλήνων.

Έχει χιλιοπαιχτεί στην ελληνική τηλεόραση από την εποχή της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ σε αμέτρητα ντοκιμαντέρ που αφορούσαν τα ήθη - έθιμα και παραδοσιακούς χορούς αρκεί κανείς να πατήσει το όνομά του στο YouTube.

Αλί από κείνους που αγνώμονες και άφρονες πορεύονται στο δρόμο της ζηλοφθονίας μη μπορώντας να πολεμήσουν την αξιοσύνη των άλλων.